|
درباره ما
 لینک های ویژه
پیوندهای روزانه
دیگر امکانات
|
موسی شدی که معجزه ای دست وپا کنی زنجیر های زیر گلویت مزاحم اند
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 92/6/7 | نظر
زندگی مردان بزرگ خدا همیشه پرحادثه است، حیات درخشان امام حسن (ع) از پرحادثه ترین زندگی رادمردان تاریخ است، با این که بیش از 48 سال عمر نکرد، و بر اثر زهری که مزدوران معاویه به او خوراندند به شهادت رسید، ولی در همین دوران کوتاه، همواره با باطل گرایان حق ستیز در حال نبرد بود، در عصر پدر، دوش به دوش او با منافقان و منحرفان ستیز کرد، در جنگ های بزرگ جمل و صفین و نهروان، قهرمانی بی بدیل بود، و به طور کلی نام او در پیشانی قاموس رنج ها می درخشید . وی در سخت ترین و تلخ ترین رخدادها پرچم نهی از منکر، مبارزه با نامردمی ها و طاغوت زدایی را برافراشت، و برای تثبیت حکومت حق، ایثارها و جانفشانی ها کرد . نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 92/6/7 | نظر
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 92/6/7 | نظر
امام کاظم(سلام الله علیه) التَّوَدُّدُ إلَى النّاسِ نِصفُ الْعَقلِ؛ مهر ورزى با مردم نیمى از عقل است.
قالَ رسولُ اللهِ صلّى الله علیه و آله : لیسَ مِنّی مَنِ استَخَفَّ بِالصَّلاةِ ، لا یَرِدُ عَلَیَّ الحَوضَ ، لا وَاللهِ . از من نیست کسى که نماز را سبک بشمارد ، به خدا قسم ، کنار حوض (کوثر) بر من وارد نمى شود .
الصِّدقُ یُنجیکَ وإن خِفتَهُ ، الکَذِبُ یُردیکَ وإن أمِنتَهُ . راستگویى تو را نجات مى دهد گرچه از آن بیمناک باشى ، و دروغ تو را هلاک مى سازد گرچه از آن احساس ایمنى کنى .
إنَّ الوُصولَ إلَى اللهِ عَزَّوجَلَّ سَفَرٌ لا یُدرَکُ إلّا بِامتِطاءِ اللَّیلِ . وصال خداوند عزّوجلّ سفرى است که جز با مرکب ساختن از شب (شب زنده دارى) به دست نمى آید .
مَن أصعَدَ إلَى اللهِ خالِصَ عِبادَتِهِ أهبَطَ اللهُ إلَیهِ أفضَلَ مَصلَحَتِهِ . هرکس عبادت خالص خود را به سمت خدا فرستد خداوند بهترین مصلحت او را به سویش فرو مى فرستد .
فَضلُ الشّابِّ العابِدِ الَّذی تَعَبَّدَ فی صِباهُ عَلَى الشَّیخِ الَّذی تَعَبَّدَ بَعدَ ما کَبُرَت سِنُّهُ کَفَضلِ المُرسَلینَ عَلى سائِرِ النّاسِ . برترى جوان عابدى که در کمى سنّش بندگى ورزد بر پیرى که پس از سالمندى رو به بندگى آرد همچون برترى پیامبران بر دیگر مردم است
إنَّ اللهَ یُحِبُّ الشّابَّ الَّذی یُفنی شَبابَهُ فی طاعَةِ اللهِ عزّوجلّ . خداوند جوانى را که جوانیش را در اطاعت خدا صرف مى کند دوست دارد .
أیُّما مُؤمِنٍ حافَظَ عَلَى الصَّلَواتِ المَفروضَةِ فَصَلّاها لِوَقتِها فَلَیسَ هذا مِنَ الغافِلینَ . هر مؤمنى که بر نمازهاى واجبش مواظبت نماید و آنها را در وقت خود بجاى آورد چنین کسى از زمره غافلان نیست .
بِرُّ الوالِدَینِ واجِبٌ وإن کانا مُشرِکَینِ ولا طاعَةَ لَهُما فی مَعصِیَةِ الخالِقِ . نیکى به پدر و مادر واجب است هرچند مشرک باشند ولى درنافرمانى ازخداوند نباید از آنان اطاعت کرد .
صِلُوا أرحامَکُم وإن قَطَعُوکُم . با خویشان خود پیوند برقرار کنید هرچند آنان از شما ببُرند .
خَیرُ النّاسِ منِ انتَفَعَ بِهِ النّاسُ . بهترین مردم کسى است که مردم از او بهره مند گردند .
المُؤمِنُ نَفسُهُ مِنهُ فی تَعَبٍ وَالنّاسُ مِنهُ فی راحَةٍ . مؤمن خود از خویشتن در رنج و مردم از او در آسایش اند .
إنَّ أبخَلَ النَّاسِ مَـن بَخَلَ بـِالسَّـلامِ . بخیل ترین مردم کسى است که از سلام کردن بخل ورزد
إنَّما الکَیِّسُ مَن إذا أساءَ استَغفَرَ وإذا أذنَبَ نَدِمَ . زیرک ، تنها کسى است که وقتى بدى کرد ، آمرزش طلبد و هنگامى که گناهى از او سر زد ، پشیمان گردد .
ما تَشاوَرَ قَومٌ إلّا هُدوا إلى رُشدِهِم . هیچ قومى مشورت نکردند مگر آنکه به راه درست خود هدایت شدند .
زَکاةُ الجَمالِ العَفافُ . زکات زیبایى ، عفّت است .
خَیرُ العُلومِ ما أصلَحَکَ . بهترین دانشها دانشى است که تو را اصلاح نماید .
أحسِن إلى مَن أساءَ إلَیکَ . به کسى که به تو بدى کرد نیکى نما .
المُسلِمُ مَن سَلِمَ المُسلِمونَ مِن لِسانِهِ ویَدِهِ . مسلمان کسى است که مسلمانان از زبان و دستش آسوده باشند .
أحمَقُ النّاسِ مَن ظَنَّ أنَّهُ أعقَلُ النّاسِ . سفیه ترین مردم کسى است که خود را عاقلترین مردم مى پندارد .
نویسنده محمدرضا غفارزاده در شنبه 91/9/11 | نظر
اهل حرم دست علمدار جدا شد این دسته گلی بود که تقدیم خدا شد
افسوس که سقا به حرم آب ندارد
افسوس که اصغر ز عطش تاب ندارد
سوزد جگر دسته گل باغ مدینه
این زمزمه آید ز لب خشک سکینه
گرید زعطش طوطی بستان رسالت
از دیده عباس چکد اشک خجالت
بر دیدن سقا زجنان فاطمه آید
این ناله زهراست که از علقمه آید
ای اهل حرم چشم خود از آب بپوشید
دیگر عوض آب روان اشک بنوشید
رنگین شده از خون رخ نورانی عباس
خون می چکد از دیده وپیشانی عباس
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 91/9/2 | نظر
با آب طلا نام حسین قاب کنید
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 91/9/2 | نظر
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 91/8/25 | نظر
مقدمه تحقیق، بررسی و تحلیل رمز جاودانگی حماسة عاشورا و اینکه چه سرّی در خلق و ایجاد این حماسة جاوید نهفته است که تا امروز، به عنوان حماسه‌ای ماندگار در تاریخ بشر، مطرح گردیده و وجدان‌های بیدار و آگاه ، پس از گذشت هزار و چند صد سال، همچنان آفرینندگان این حماسة عظیم راستایش می‌کنند و در نهضت‌ها وحرکت‌های اصلاحی خود ، از این حماسه ، الهام می‌گیرند ، نیازمند بررسی همه جانبة این حماسة عظیم است. رمز جاودانگی بی تردید، یکی از وقایع مهم تاریخ اسلام، واقعة عاشوراست؛ که پس از گذشت هزار و چهار صد سال ، هنوز به عنوان حماسه‌ای جاوید، مطرح می‌باشد و در صفحات حجیم تاریخ بشر ، به بوتة فراموشی سپرده نشده و نوشتن ، سخن گفتن و هر حرکتی در مورد این حماسه عظیم همچنان برای نویسندگان، سخنرانان و رهبران نهضت‌های اسلامی، در این جملة پرمعنا تجلّی یافته است که: «کل‌ّ یوم‌ٍ عاشورا وکُل‌ّ ارض‌ٍ کربلا». وعدة الهی برای حیات ابدی شهیدان (وَلاَ تَحْسَبَن‌َّ الَّذِین‌َ قُتِلُوا فِی سَبِیل‌ِ اللّه‌ِ أَمْوَاتاً بَل‌ْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِم‌ْ یُرْزَقُون‌َ). نقش رهبری در جاودانگی حماسه عاشورا حماسة عاشورا را جگر گوشة حضرت زهرا آفرید و آن را رهبری کرده است، بی‌شک، مرکز ثقل هر حماسه‌ای، رهبری آن می‌باشد و رهبری نهضت عاشورا نیز تحت زعامت سرور و سیّد شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) می‌باشد؛ حسینی که ازجانب حضرت رسول اکرم(ص) مصباح هدایت و سفینة نجات خوانده شده است، حسینی‌که: «دستان مبارک پیامبر اسلام(ص) نخستین محلی بود که امام حسین(ع) پس ازولادت، در آن جای گرفت». نقش ائمه معصومین در جاودانه ماندن حماسة عاشورا بی تردید بعد از حماسة عاشورا، امویان سخت در تلاش و تکاپو بودند تا اینکه برای حفظ حکومت و موقعیت خودشان، نام امام حسین(ع) و واقعة شهادت آن حضرت را انکار نمایند و تا حد امکان، در دراز مدت، حماسة عاشورا را در اذهان مردم به‌دست فراموشی بسپارند. ولی آگاهی و هوشیاری خاندان عصمت و طهارت: مانع رسیدن دشمنان اهل بیت، به اهداف پلیدشان شد و حماسة عاشورا همچنان توانست علی رغم تبلیغات گسترده دشمنان برای انحراف افکار عمومی، جایگاه خود را به عنوان حماسه‌ای جاوید ، در طول تاریخ حفظ کند. الف - گریه و بکاء : از اموری که در سیرة خاندان عصمت و طهارت در خصوص‌ِ عاشورا به وضوح دیده‌می‌شود، مسئله «گریه و بکاء» است که هم خود آن بزرگواران در سوگ امام حسین(ع) و یارانش اشک می‌ریخته و گریه می‌کردند و هم دیگران را بر گریه و ندبه تشویق می‌نمودند. به عنوان نمونه از امام صادق(ع) نقل شده‌است که: «حضرت امام سجاد(ع)چهل سال بر پدرش گریست.» ب ـ تبیین اهداف نهضت عاشورا: ائمه معصومین برای خنثی نمودن تبلیغات مسموم دشمنان در زمینة تحریف نهضت عاشورا و نادرست جلوه دادن قیام امام حسین(ع) نیز ساکت ننشستند و با بیان اهداف نهضت امام حسین(ع) سعی نمودند که افکار عمومی را به حقایق نهضت ، آگاه سازند. نقش حضرت زینب در جاودانه ماندن حماسة عاشورا به تحقیق برای صدور پیام عاشورا، حضور سخنگوی پرتوانی همچون زینب لازم بود تا با به جان خریدن تمام مصایب و مشکلات و سنگینی بار رسالت، پیام خون شهیدان بویژه برادر بزرگوارش را به توده‌های مردم برساند و حماسة عاشورا را به عنوان‌حماسه‌ای جاوید در طول تاریخ به یادگار بگذارد. نتیجـه باید گفت که حماسة عاشورا از جمله حماسه‌هایی بود که به تدریج ابعاد و عمق ولایه‌های آن، عظمت و اهمیت پیدا نمود و به عنوان حماسه‌ای جاودانه در طول تاریخ بشریت، مطرح گردید.
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 91/8/25 | نظر
امام حسین(ع)
پس از تولدش بشارت به رسول اکرم(ص)بردند و حضرت شادمانه به دیدار فرزند و فرزندزاده خود شتافت، در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفت و نام او را با اشتقاق از نام حسن(ع)«حسین»(یعنى حسن کوچک)-که تا آن زمان در عرف عرب سابقه نداشت-نهاد.روز هفتم ولادتش گوسفندى عقیقه کرد و فرمود موى سرش را برچینند و هم وزن آن نقره صدقه دهند. پیامبر اکرم(ص)او را پسر و پاره تن خود، گل خوش بوى خویش و سید جوانان اهل بهشت خواند.او را بر دوش خود سوار مىکرد و به سینه خود مىچسبانید و دهان و گلوى او را مىبوسید و محبوبترین انسانها نزد اهل آسمانهایش معرفى مىکرد. ائمه اهل سنت به اسناد متعدد روایت کرده‌اند که رسول اللّه(ص) از شهادت و مشهد امام حسین(ع)خبر داد و نصرت او را واجب و قاتلانش را لعنت کرد.(اسد الغابة، 123، 349)حسین را از خود و خود را از حسین دانسته و فرمود: خدایا دوست بدار هر که حسین را دوست بدارد.(صحیح ترمذى، 307/2) عمر شریفش، 57 سال بود که 7 سال آن در آغوش رسول اللّه(ص)، 30 سال در زمان امامت پدر و بقیه را در صحبت برادر یا در مقام امامت بود.کنیهاش ابو عبد اللّه و مشهورترین لقب پس از شهادتش سید الشهداء مىباشد.سجع خاتمهاى شریفش«لکل أجل کتاب»، «حسبى اللّه»و«إن اللّه بالغ أمره»بود.از او شش پسر و سه دختر به وجود آمدند که سه پسرش در کربلا شهید شدند و یکى از پسرانش على اوسط زین العابدین(ع) امام چهارم شیعیان است. حسین(ع) چراغ هدایت و کشتى نجات و سالار شهیدان و ثاراللّه(کسى که خونخواه او خدا است)مىباشد، در تربت پاکش شفا و در زیر قبهاش استجابت دعا و در زیارت قبر مطهرش ثواب بسیار روزى مىشود.امام احمد بن حنبل روایت کرده است که حسین(ع) فرمود: هر کس در مصیبت من حتى یک بار اشک بریزد خداى عز و جل بهشت را روزى او خواهد فرمود. قیام آن حضرت بر ضد یزید بن معاویه و امتناع از بیعت با یزید، که او را به هیچ وجه شایسته خلافت مسلمین نمىدانست و مقاومت بىمانند او و یارانش در برابر سپاه یزید و سر فرود نیاوردن او به ننگ تسلیم و استقبال او از شهادت در راه عقیده خود و در راه اسلام، برنامه حکومت آل ابىسفیان را که انقراض اسلام و باز گردانیدن آثار جاهلیت بود نابود کرد و او را از برجستهترین چهرههاى دینى و سیاسى تاریخ اسلام نمود. شیعیان قدر فداکارى بىنظیر او را در راه آرمانهاى اسلام بخوبى شناختهاند و یاد او را چنان گرامى مىدارند که در هیچیک از ادیان و مذاهب عالم سابقه ندارد.عزادارى امام حسین(ع)و شهداى کربلا که در سرتاسر سال بطور عموم و در ایام محرم بطور خاص در میان شیعیان مرسوم است، به صورت رمزى براى اقامه شعائر دین و زنده نگاهداشتن شور و شوق عمیق مذهبى و تمثل و مقاومت در برابر ظلم ظالمان و سرپیچى از حکم حکام جور زمان درآمده است. شیعیان با اقامه مراسم سوگوارى بر سید الشهداء(ع)در حقیقت از بىعدالتى و زورگویى نفرت مىجویند و انزجار خود را از گردنکشان زمانه اظهار مىدارند و اشکشان بر فضیلت و تقوا و فداکارى در راه اعتقاد و لعنتشان بر رذیلت و فسق و پایمال ساختن حقوق ضعیفان است و این تولى و تبرى را به صورت قالبى دینى و عبادى درآوردهاند و با این مراسم و با این اشکها در حقیقت درخت تقوا را آبیارى مىکنند و آن را بارور مىسازند و مهمتر از همه آنکه دین را به صورت نهادى سیاسى که سر فرود نیاوردن در مقابل سلطه جویان جهان و سر فرود آوردن در برابر حکومت عدل الهى باشد در مىآورند. شیعیان علاوه بر آنکه حسین(ع)را«رحمت واسعه الهى»و«باب نجات امت»مىدانند حکومتهاى جابر جهان را به مبارزه مىطلبند و عمل حسین(ع)و یارانش را سرمشق کوشش در راه عدالت و آزادى و استقلال و«اباى از ضیم»مىشمارند.شهادت امام حسین(ع)حماسه شرف و فضیلت و درس ایمان و استقامت و مثل اعلاى فداکارى و حمیت در راه کسب خشنودى خداوند است. به قول ماربین فیلسوف آلمانى در کتاب سیاست اسلامى حرکت امام حسین از مکه به کربلا با زنان و فرزندان و استقبال از مرگ تذکارى خونین براى شیعیان بود تا از بنى امیه انتقام بگیرند.هم او گوید: تاریخ کسى را سراغ ندارد که خود و عزیزترین کسان خود را براى احقاق حق به کام مرگ فرستد جز حسین کبیر آن یگانه مردى که دانست چگونه دولت عظیم و وسیع بنى امیه را متلاشى کند و ارکان سلطنت ایشان را فرو ریزد.حادثه طف سرّ بقاى اسلام و موجب درخشندگى و تداوم تاریخ این شریعت مقدس گردیده است. إن کان دین محمد لم یستقم إلا بقتلی یا سیوف خذینی اگر دین محمد جز با کشته شدن من استقامت خود را نمىیابد اى شمشیرها مرا فرا گیرید. از بعضى اخبار و روایات برمىآید که امام حسین(ع)از صلح برادر خود امام حسن(ع)با معاویه راضى نبود ولى به احترام اینکه او برادر بزرگتر است اعتراضى نکرد.اما این معنى از نظر مسأله امامت در اعتقادات شیعه درست نمىآید، زیرا بنا به اعتقاد شیعه امام مفترض الطاعه است و اقوال و افعال او بر حسب مصالح امت و خواست الهى صورت مىگیرد و به عبارت دیگر امام معصوم و برى از خطا است و از این رو مستوجب اعتراض نیست. بنا به اخبار و روایات موجود امام حسین(ع)پس از وفات برادرش تا زمانى که معاویه زنده بود، در ظاهر مخالفتى با معاویه نکرد زیرا بر حسب ظاهر و بنا بر مصلحت با معاویه بیعت کرده بود و این بیعت اگر چه به معنى شناختن او به عنوان خلیفهمسلمین نبود اما به این معنى بود که امام در ظاهر مخالفتى با او ندارد و نمىخواهد بر ضد او قیام کند. امام این بیعت ظاهرى و صورى را نمىخواست نقض کند و آن را به صلاح امت نمىدانست.ولى این امر به معنى موافقت و رضایت آن حضرت با اعمال خلاف حق و خلاف اسلام معاویه نبود، اعمالى از قبیل استلحاق زیاد بن ابیه ، کشتن حجر بن عدى که مردى مسلمان و متقى بود، ناسزاگویى و جسارت او به مقام حضرت امیر(ع)، بیعت گرفتن براى پسرش یزید و صرف بىمحابا و بىحساب اموال مسلمین در راه مقاصد سیاسى خود. هنگامى که معاویه در سال 56 ه.ق. تصمیم گرفت که پسرش یزید را جانشین خود سازد و در زمان حیات خود براى او از مردم بیعت بگیرد تا مخالفى برایش نماند، از جمله کسانى که بیعت ایشان بسیار مهم شمرده مىشد، امام حسین(ع)و عبد اللّه بن زبیر و عبد اللّه بن عمر بودند.این اشخاص در موقعیتى قرار داشتند که محل توجه عموم و در نظر عامه شایسته وصول به مقام خلافت بودند. هیچ یک از این سه تن از پیشنهاد معاویه براى بیعت با یزید استقبال نکردند و به همین جهت معاویه در سفرى که به مکه و مدینه نمود ابتدا روى خوشى به ایشان نشان نداد اما بعد در ظاهر ایشان را بگرمى پذیرفت و در باطن تهدید کرد که اگر در هنگام اعلام جانشینى یزید اظهار مخالفت کنند کشته خواهند شد.با این تهدید این سه تن خاموش ماندند بىآنکه اظهار موافقت یا مخالفتى کرده باشند. معاویه در سال شصت هجرى از دنیا رفت و پسرش یزید تصمیم گرفت که از این سه تن که در نظر مردم مدعیان خلافت بودند براى خلافت خود بیعت بگیرد و به ولید بن عتبة بن ابى سفیان حاکم مدینه نوشت تا به زور از این سه تن بیعت بگیرد. ولید نتوانست از ایشان بیعت بگیرد و امام و عبد اللّه بن زبیر تصمیم گرفتند که از مدینه بیرون بروند و به مکه پناه ببرند زیرا مکه به دستور قرآن نباید محل فسوق و جدال باشد و هر کس وارد آن شد باید در امان باشد.به گفته طبرى امام حسین(ع)شب یکشنبه دو روز مانده به آخر ماه رجب سال شصت هجرى از مدینه بیرون شد و بسوى مکه به راه افتاد.فرزندان و برادران و اولاد برادران و تمام اهل بیتش با او همراهى کردند بجز محمد حنفیه که در مدینه ماند. سفر امام پنج روز طول کشید و روز سوم شعبان وارد مکه شد.امام حسین(ع)در مکه مورد توجه عموم قرار گرفت و شخصیت والاى او شخصیت عبد اللّه بن زبیر را تحت الشعاع قرار داد چنانکه عبد اللّه بن زبیر ناچار شد هر روز با مردم دیگر نزد امام برود. جماعتى از شیعیان و هواخواهان حضرت على(ع)در کوفه پس از شنیدن خبر مرگ معاویه در منزل سلیمان بن صرد خزاعى گرد آمدند و نامهاى به امام حسین(ع)نوشتند که در آن پس از اظهار خوشحالى از مرگ معاویه اظهار داشتند که امامى ندارند و منتظر قدوم او به کوفه هستند تا شاید خداوند به وسیله او مردم را به دور حق جمع کند.پس از این نامه، نامههاى دیگرى هم نوشتند و رسولانى فرستادند و امام را به حرکت به سوى کوفه ترغیب کردند. امام حسین(ع) در پاسخ نامههاى ایشان نامهاى نوشت و پسر عم خود مسلم بن عقیل را فرستاد تا از وضع کوفه و احوال مردم آگاهى دهد و اگر اوضاع را مطابق نامهها و پیغامهایشان یافت او را خبر دهد تا او نیز بسوى ایشان حرکت کند. چون مسلم بن عقیل به کوفه رسید، مردم زیادى در ابتدا با او بیعت کردند و والى کوفه از طرف یزید که نعمان بن بشیر نام داشت بر او سخت نگرفت. مسلم به امام حسین(ع)نامه نوشت و گفت که هر چه زودتر به سمت کوفه حرکت کند.هواداران بنى امیه نامهاى به یزید نوشتند و او را از ضعف و سستى نعمان بن بشیر در برابر مسلم و اتباع او آگاهى دادند.یزید پس از مشورت با سرجون که از موالى معاویه بود، عبید اللّه بن زیاد والى بصره را مأمور کوفه کرد و دستور داد که مسلم را تعقیب کند تا آنکه یا او را از شهر بیرون کند و یا به قتلش برساند. عبید اللّه بن زیاد بیدرنگ روانه کوفه گردید و به تنهایى وارد آن شهر شد و زمام حکومت را به دست گرفت و مردم را با وعده و وعید به خود جلب کرد.مسلم سرانجام در روز هشتم یا نهم ذى الحجه سال شصت در کوفه خروج کرد و دار الاماره را محاصره کرد.اما اشراف کوفه و رؤساى قبایل که دل با عبید اللّه داشتند، افراد طوایف خود را از پیروى از مسلم بر حذر داشتند و در این کار موفق شدند، چنانکه مسلم تنها ماند و به تفصیلى که در کتب تاریخ مذکور است گرفتار و کشته شد. امام حسین(ع)پیش از آنکه از خبر قتل مسلم آگاه گردد عازم خروج از مکه و حرکت به سوى کوفه گردید.عدهاى از بزرگان قوم از جمله عبد اللّه بن عباس او را اندرز دادند که در مکه بماند و به کوفه که مردم آن قابل اطمینان نیستند نرود و حتى عبد اللّه بن عباس پیشنهاد کرد که بجاى کوفه به یمن برود و از آنجا داعیان و مبلغان خود را به اطراف بفرستد ولى امام هیچ یک از این پیشنهادها را نپذیرفت و در حرکت بسوى کوفه جازم و مصمم ماند. در اینجا این سؤال پیش مىآید که مگر امام با آن همه سابقه و آگاهى که خود از نزدیک به احوال مردم کوفه داشت، خطر غدر و نفاق کوفیان را پیش بینى نمىکرد؟ پاسخ آن است که قطع نظر از مسأله امامت در نظر شیعه که به موجب آن امام از عواقب امور آگاهتر و بصیرتر از مردم دیگر است، امام حسین(ع)حتما عواقب خروج خود را از مکه و رفتنش را به میان مردم کوفه تصور مىکرد و بهتر از دیگران مىدانست که چگونه مردم کوفه پدر او را در برابر معاویه تقویت نکردند و چگونه برادرش را تنها گذاشتند و نزدیک بود که او را تسلیم معاویه کنند.بنابر این نامههاى مردم کوفه او را اغفال نمىکرد.او مىدانست که مردم کوفه مىتوانستند از حجر بن عدى و دیگران حمایت کنند و حکومت زیاد بن ابیه را گردن ننهند و سب امام على(ع) را بر بالاى منابر تحمل نکنند.امام مىدانست که کوفیان ممکن است به وعده خود وفا نکنند و او را تنها بگذارند.پس چرا به نامههاى ایشان پاسخ مثبت داد و به مذاکرات یاران و نزدیکان خود توجه نکرد و با پاى خود بسوى قتلگاه شتافت؟ پاسخ آن است که امام حسین(ع)نمىتوانست حکومت یزید بن معاویه را بر مسلمین تحمل کند، چه او را اصلا شایسته خلافت نمىدانست و اطاعت از مردى را که روزگارش در لهو و لعب و شکار مىگذشت و حتى به فسق مشهور بود جایز نمىدانست.اشتهار یزید به فسق چنان بود که حتى عبید اللّه بن زیاد نیز به آن اقرار داشت. هنگامى که یزید او را در سال 63 مأمور کرد که به مدینه برود و عبد اللّه بن زبیر را در مکه محاصره کند، عبید اللّه از این مأموریت سر باز زد و گفت نه! من براى این فاسق(یعنى یزید)دو چیز را با هم جمع نمىکنم: قتل حسین فرزند رسول خدا و تاختن به کعبه، و از این مأموریت عذر خواست.عبد اللّه بن زبیر نیز پس از شنیدن شهادت سید الشهداء(ع) سخنانى ایراد کرد و در ضمن آن گفت: «حسین(ع) کسى نبود که قرآن را به غناء بدل سازد و گریه از ترس خدا را به حداء(نوعى آواز)مبدل کند و شرب خمر را جانشین روزه و شکار را جایگزین مجالس ذکر خداوند کند».مقصود ابن زبیر کنایه به یزید بن معاویه و فسوق او بود(کامل، ابن اثیر، 98/4، 112)و نیز رسیدن یزید به مسند خلافت بر خلاف اصول مقرر در اسلام بود و معاویه در حیات خود با زور و تطمیع براى او بیعت گرفته بود.خلافت مسلمانان امرى مهم است که به اعتقاد شیعه بایستى به نص رسول الله (ص)یا امام معصوم(ع)باشد و به اعتقاد اهل سنت بایستى به انتخاب اهل حل و عقد مسلمانان، و از روى اختیار و آزادى باشد و هیچ یک از این شرایط در خلافت یزید حاصل نشده بود و این کار معاویه راه را براى روش سلطنتى و امپراطورى که در آن حکومت از راه ارث است نه شایستگى، باز مىکرد که بر خلاف اصول و مبانى اسلامى بود. نیز امام خود را به حق شایستهتر از همه کس براى مقام خلافت مىدید و نامههاى کوفیان، با آنکه قابل اطمینان نبود، براى او تکلیفى شرعى ایجاد مىکرد تا با تمام قوا در راه انجاز مقاصد اسلامى بکوشد و هر گونه تعلل را در این کار مخالف این وظیفه و تکلیف شرعى خود مىدانست. باز این سئوال پیش مىآید که اگر امام مىدانست خروج او از مکه و رفتنش به کوفه خطرناک است و به اغلب احتمالات موجب قتل و شهادت او خواهد گردید چرا خود را به مهلکه انداخت؟ در پاسخ باید گفت که امام با این عمل خود مىخواست راه فداکارى و«اباى از ضیم»و نرفتن زیر بار زور و نیز دفاع از حقیقت و پافشارى در راه عقیده را به دیگران بیاموزد.اگر امام این کار را نمىکرد و سر به اطاعت یزید فرود مىآورد و پاسخ نامههاى کوفیان را نمىداد، چگونه مىتوانست سربلند و با افتخار در میان مردم زندگى کند و در جواب مردمى که او را نمونه تقوا و مثل اعلاى یک فرد اسلامى مىدانستند چه مىگفت؟ پس امام مىدانست که کشته خواهد شد و ترجیح داد که این امر در بیرون کعبه و مکه صورت گیرد تا توهین و هتک حرمتى به خانه خدا وارد نیاید و حرمت قرآن و اسلام محفوظ بماند. باز هم سؤالى پیش مىآید که چرا امام مطابق اندرز عبد اللّه بن عباس به یمن نرفت که مردم آنجا لااقل سابقه غدر و عهد شکنى نداشتند.پاسخ آن است که امام مىخواست مخالفت خود را با حکومت جور بنىامیه آشکارا بر جهانیان معلوم دارد و این امر در عراق که بزرگترین مرکز تجمع اسلامى بود و شهرهاى بزرگ کوفه و بصره در آن قرار داشتند بهتر میسر بود تا در یمن که دور از مراکز اسلامى بود. ابن زیاد پس از قتل مسلم(ع)مرزهاى عراق را با حجاز بست و فرستادههاى دیگر امام را در کوفه گرفت و کشت و سپاهى را براى گرفتن و کشتن امام حسین(ع)و اصحاب او آماده ساخت.چون خبر شهادت مسلم(ع)و سایر فرستادگان در راه کوفه به گوش امام رسید روى به همراهان خود کرد و فرمود تا هر که مىخواهد برگردد و او ایشان را از عهد و میثاقى که با او بسته بودند آزاد مىکند. بسیارى از همراهان او پراکنده شدند و فقط یاران و اهل بیت او که از مکه با او همراه بودند باقی ماندند در بطن عقبه، مردى عرب به او رسید و او را سوگند داد که برگردد زیرا این راهى که میرود بسوى شمشیرها و سر نیزهها است.اگر مردمى که به او نامه نوشته بودند راه را براى او باز مىکردند و امر را براى او آماده مىساختند رفتن او وجهى داشت اما اکنون که این وضع پیش آمده است رفتن او صلاح نیست.حضرت در پاسخ فرمود: «آنچه تو گفتى بر من پوشیده نیست ولى کسى نمىتواند بر امر خدا غالب شود».آنگاه از آن محل دور شد. در منزلى به نام«شراف»، حر بن یزید ریاحى با هزار نفر از سوى حصین بن نمیر تمیمى که مأمور حفاظت مرزهاى عراق بود رسید و گفت مأمور است تا او را پیش عبید اللّه بن زیاد ببرد.امام به او سخت پرخاش کرد و حر گفت او مأمور جنگ نیست و فقط مأمور است که او را به کوفه ببرد.حضرت خطبهاى ایراد فرمود و خود را شناسانید و نامههاى کوفیان را یادآورى کرد و غدر و نفاق ایشان را متذکر شد و تأکید فرمود که یزید و اتباع او از شیطان اطاعت مىکنند و فساد را آشکار کرده و حدود الهى را به حال تعطیل درآوردهاند و حرام خدا را حلال و حلال او را حرام ساختهاند و قیام او و آمدنش از مکه براى همین امر است.در این میان چهار تن از کوفه رسیدند و خبر آوردند که اشراف کوفه با گرفتن پول و رشوه به مخالفت با امام و موافقت با یزید برخاستهاند و مردم دیگر اگر چه دلهایشان با امام حسین(ع)است اما شمشیرهایشان بسوى او آخته است. نیز خبر آوردند که قیس بن مسهر فرستاده امام به قتل رسیده است. البته امام با آنکه خبر شهادت مسلم را شنیده بود باز عازم کوفه بود و شاید امید مىداشت که با رفتن او به کوفه هواخواهانش قیام کنند و حکومت ابن زیاد را سرنگون سازند.اما با آمدن حر بر ایشان مسلم گردید که ابن زیاد بر اوضاع مسلط شده است و هواخواهان واقعى او در کوفه بسیار اندک هستند و در حالت اختفا بسر مىبرند.به همین جهت از رفتن به کوفه منصرف شد و مىخواست به مدینه باز گردد که حر مانع او گردید.در این میان قاصدى از ابن زیاد رسید که امام حسین(ع)را در تنگنا بگذارد و او را در فضایى باز که حصن و پناهگاه و آب نداشته باشد فرود بیاورد تا امر بعدى او برسد. امام بناچار روز پنجشنبه دوم محرم سال شصت و یک هجرى در محلى به نام کربلا فرود آمد و فرداى آن روز عمر بن سعد بن ابى وقاص با چهار هزار تن از سوى عبید اللّه بن زیاد رسید و مأمور بود که از امام حسین(ع)براى یزید بیعت بگیرد.امام حسین(ع)پیشنهاد کرد که راه را براى او باز بگذارند تا به مدینه باز گردد یا جاى دیگر برود.عمر بن سعد این پیشنهاد را به ابنزیاد فرستاد و او مىخواست بپذیرد ولى شمر بن ذى الجوشن مانع شد و گفت اگر امام حسین(ع)را رها کنند نیرو خواهد گرفت و گرفتن بیعت از او ممکن نخواهد شد. ابن زیاد پس از شنیدن سخنان شمر نامهاى به عمر بن سعد نوشت و گفت امام حسین(ع)یا باید تسلیم شود و یا کشته شود.فاجعه کربلا از اینجا آغاز مىگردد.امام حسین(ع)سر تسلیم فرود نیاورد و به یاران خود اختیار داد که شبانه او را ترک کنند و او را تنها بگذارند زیرا او تسلیم نخواهد شد و به قتل خواهد رسید و از این رو نمىخواهد که اصحاب به سرنوشت او دچار شوند.اما اصحاب و خویشان او همچنان وفادار ماندند و با دلیرى بىمانندى از او دفاع کردند و جان خود را در راه او باختند.شرح شجاعت و جنگ سرسختانه سیدالشهداء(ع)و اصحابش را مىتوان در تاریخ طبرى(وقایع سال 61 هجرى)ملاحظه کرد. دفاع دلیرانه امام (ع) حیرت انگیز بود.شخصى به نام عبد اللّه بن عمار که شاهد عینى ماجرا بوده مىگوید ندیدم مردى که فرزندان و اهل بیت و یارانش کشته شده باشند، قویتر و مطمئنتر و دلیرتر از حسین بن على(ع) که پیادگان دشمن مانند گوسفند از پیش او مىگریختند.این شجاعت را بازماندگان او نیز از خود نشان دادند و در برابر کسانى که ایشان را اسیر کردند و در مجلس ابن زیاد و یزید - با اینکه در حال اسارت بودند - قوت نفس بىمانندى از خود نشان دادند. نمونه کامل این قدرتِ اراده و تسلط بر نفس و عدم تسلیم، در وجود حضرت زینب (ع)متجلى شد که پایدارى و سخنان تند و سخت او در برابر ابن زیاد معروف است. عبد اللّه بن زبیر با اینکه خود را رقیب امام حسین (ع)مىدید و با اهل بیت رسول الله(ص) عداوت خاصى داشت چون خبر شهادت او را شنید گفت: «اگر چه خداوند کسى را آگاه نمىکند که کشته خواهد شد امام حسین مرگ شرافتمندانه را بر زندگى پست ترجیح داد...آنها کسى را کشتند که طول شب را نماز مىخواند و روزها را روزه مىگرفت و در امر خلافت از آنها سزاوارتر بود و در دین و فضیلت بر ایشان برترى داشت.(تاریخ طبرى، 366/2) شهادت حضرت سید الشهداء(ع)و برادران و برادرزادگان و فرزندان و اصحاب بزرگوار او روز دهم ماه محرم سال شصت و یک هجرى رخ داد.زنان و کودکان خاندان رسالت همه به اسارت کوفیان درآمدند.خیمههاى آنها را آتش زدند و بر جنازه شهدا اسب تاختند و سرهاى شهیدان را از تنها جدا و بر نیزهها کردند.سر امام(ع) را سنان بن انس یا شمر بن ذى الجوشن از تن جدا کرده با سرهاى شهداى دیگر به کوفه نزد عبید اللّه بن زیاد برد. اعراب بنى اسد بعد از پایان جنگ کربلا تنهاى بىسر شهدا را دفن کردند.درباره مدفن سر امام به یقین نمىتوان اظهار عقیده کرد، در دمشق و مصر و کربلا مشاهدى به نام«رأس الحسین»زیارتگاه شیعیان است. حسین بن على(ع)به حکم رسول اللّه(ص)و وصیت برادرش حسن(ع)از روز پنج شنبه 28 صفر سال 50 ه.ق. بعد از شهادت برادر به امامت رسید و حدود 11 سال این وظیفه خطیر را عهدهدار بود.تربت پاکش زیارتگاه شیعیان جهان و ذکر مصیبات و گریه بر مظلومیتش پاک کننده گناهان است.مزار امام حسین(ع)را نخستین بار اعراب بنى اسد مشخص نمودند و پس از آن بارها دستخوش تبدیل و تغییر و تخریب و تعمیر گردید تا به سال 767ه.ق. در عهد سلطان اویس ایلخان بناى فعلى روضه مطهره حسینى ساخته شد.
نویسنده محمدرضا غفارزاده در پنج شنبه 91/8/25 | نظر
ای کاش مدینه در و دیوار نداشت عشق یعنی دل سپردن در الست از می وصل الهی مستِ مست آن زمانی که زمان یاد ندارد چه زمان و آن مکانی که مکان یاد ندارد چه مکان دل من در ژی یک واژه ی بی خاتمه بود اولین واژه که آمد به نظر فاطمه بود نویسنده محمدرضا غفارزاده در یکشنبه 91/1/20 | نظر
طراحی و کدنویسی قالب : علیرضاحقیقت - ثامن تم Web Template By : Samentheme.ir |
آرشیو مطالب
پیوندهای وبگاه
برچسب‌ها
طراح قالب
 |
